Einhverju sinni síðla hausts bar svo til að sjómaður nokkur kom með skipi til Reykjavíkur og ætlaði hann að dveljast þar um sinn. Eigi er þess getið hvað hann hét. Skipið sem hann kom með varð seint fyrir svo að langt var liðið á kvöld er það lagðist við hafnarbakkann. Steig maðurinn nú á land með föggur sínar sem hann hafði í poka eins og sjómönnum er títt.Ókunnugur var hann í bænum og átti þar ekki vissan næturstað en einhver hafði ráðlagt honum að leita sér gistingar í Herkastalanum. Spurði hann til vegar og segir ekki af ferðum hans fyrr en þangað var komið. Voru þá flestir gengnir til náða enda komið fram á rauðanótt. Tókst honum þó að koma boðum til húsráðanda og beiðast gistingar en fékk það svar að slíks væri enginn kostur því að hvert rúm væri skipað.
Heldur hann við svo búið út á strætið og hugsar ráð sitt. Fátt manna var á ferli enda veður dimmt og drungalegt. Hittir hann þó einhverja að máli þar á götunni og spyrst fyrir um gististaði í bænum en enginn gat leyst vandræði hans. Reikar hann nú eftir götunni uns hann nemur staðar við búðarglugga einn.
Eigi hefur hann staðið þar lengi er hann sér dökkklædda stúlku við næsta glugga. Hugsar hann þá með sér að engu sé spillt þótt hann hafi tal af stúlkunni ef svo ólíklega mætti verða að hún gæti vísað honum á gististað. Heldur hann nú í áttina til stúlkunnar en jafnskjótt leggur hún af stað og fer undan. Greikkar hann þá sporið en eigi dregur saman með þeim heldur. Þykir honum þetta kynlegt og hugsar með sér að stúlkan þurfi ekki að vera hrædd við sig enda skuli þau ekki skilin að skiptum við svo búið og hraðar nú göngunni sem mest hann má uns hann hleypur við fót en það kemur fyrir ekki. Stúlkan er jafnlangt á undan honum sem fyrr. Einhver umferð var á götunni og þó lítil en ekki gaf maðurinn neinn gaum að vegfarendum heldur herti gönguna sem mest hann mátti á eftir stúlkunni.
Þannig þreyttu þau lengi þessa för um dimmar göturnar og þóttist maðurinn skynja að þau færu langa hríð eftir breiðu stræti uns þau væru komin utarlega í bæinn. Allt í einu víkur stúlkan til vinstri handar og snýr inn á hliðargötu er lá ofan í móti og þóttist maðurinn finna þar fjöruþef nokkurn. Eigi hafa þau lengi farið götu þessa áður en stúlkan nemur staðar við hús eitt lítið og hverfur þar inn. Hvergi var ljós í glugga og dimmt allt umhverfis. Hurð féll ekki fast að stöfum á eftir stúlkunni og fer maðurinn inn í húsið.
Niðamyrkur var þar inni og þóttist maðurinn skynja að hann væri staddur í allstóru herbergi. Eldfæri hafði hann engin og þreifar nú fyrir sér uns hann finnur bekk einn allháan. En með því að maðurinn var bæði þreyttur og móður af göngunni sest hann á bekkinn og bíður átekta. Steinhljóð var í húsinu. Ræður maðurinn því af að láta fyrir berast þar sem komið var, leggst fyrir á bekknum og sofnar skjótt.
Dreymir hann þá að stúlkan, förunautur hans, kemur þar til hans og er ærið gustmikil. Skiptir það engum togum að hún ræðst á hann þegar og takast með þeim harðar sviptingar. Það þykist maðurinn finna að stúlkan reyni jafnan að taka fyrir kverkar honum og er hún svo áköf að hann má hafa sig allan við að verjast. Kemur þar að lokum að hún hefur hann undir og nær á honum kverkataki. Þykist hann aldrei fyrr í slíka raun komist hafa og neytir ýtrustu orku til þess að verjast meinvætt þessari. Tekst honum þá með einhverjum hætti að brjótast á fætur og losa sig.
En í því vaknar hann og liggur þá á gólfinu ofan á einhverju hrúgaldi, þreifar fyrir sér og þykist finna að það sé lík. Varð hann þá gripinn ofsalegri hræðslu, spratt á fætur og var það eitt í hug að komast sem fyrst á brott. Litla skímu lagði inn um rifu á hurðinni en ekki aðgætti hann þó frekar hversu umhorfs var í húsinu heldur þaut á dyr og var þá tekið að birta af degi.
Hleypur hann nú upp götuna uns hann hittir fyrir sér verkamenn nokkra sem voru á leið til vinnu sinnar. Sáu þeir þegar hve mjög manninum var brugðið og spurðu hvernig háttað væri um ferðir hans. Gat hann lítið sagt þeim í samhengi enda virtist hann blanda saman draumi og veruleika. Þó gat hann bent þeim á húsið þar sem hann hafði gist. Litu þeir þá hver á annan og þótti sýnt að maðurinn væri eigi með sjálfum sér.
Varð það því að ráði þeirra að fara með hann ofan á lögreglustöð. Þegar þangað kom endurtók maðurinn sögu sína fyrir lögreglumönnum þeim sem á verði voru og þó í nokkru meira samhengi en fyrr. Lögregluþjónarnir spurðu hann hvort hann mundi geta rakið leiðina sem hann hefði haldið á eftir stúlkunni eða fundið húsið þar sem hann hefði átt náttstað. Hann kvaðst vel mega freista þess og húsið mundi hann að vísu finna.
Fór nú lögregluþjónn með honum og héldu þeir fyrst að Hótel Ísland. Skammt þaðan þóttist hann þekkja búðargluggann sem hann hefði staðið við þá er hann sá stúlkuna. Síðan rakti hann leið þeirra um Austurstræti og Lækjartorg, inn Hverfisgötu allt að Frakkastíg. Þar sveigði hann niður stíginn og létti eigi fyrr en hann kom að líkhúsi Franska spítalans. Þar kvaðst hann hafa dvalist um nóttina. En er hann ætlaði að fara inn í húsið var hurðin harðlæst og þótti honum það næsta kynlegt.
Lögregluþjónninn hafði lykil sem gekk að skránni eða fékk hann á sjúkrahúsinu. Síðan opnaði hann húsið. En þegar inn var komið sáu þeir að konulík lá á gólfinu við hliðina á líkbörunum en við endann á þeim lá poki sjómannsins með föggum hans í.
Netútgáfan - júní 1997