Hafðu samband: 520 4000 snerpa@snerpa.is

Frystikistulagið

Ég vaknaði á sunnudagsmorguninn
og sá þá allt í nýju ljósi.
Hún lá þarna við hliðina á mér blessunin
og minnti mig á belju í fjósi.

Ég ákvað þarna um morguninn að kál'enni
og velti henni því á bakið,
tók og snéri upp á hausinn á'enni
og vafð'ana svo inn í lakið.

Já, það er gott að vera laus við þessa leiðinda tík.
Hvað á ég nú að gera við þetta lík?

Ég sett'ana í frystikistu saman við brauð,
en þegar ég ætlaði að loka
þá hreyfð'ún sig, hún var víst ekki alveg dauð
svo ég ákvað þarna aðeins að doka.

Hausinn á henni hann var hálfur af
og á hana skelfdur ég starði.
Hún lá þarna í pörtum, ég get svarið það,
til öryggis ég í hana barði.

Hún öskraði og kom þar með upp um sig.
Augun voru stjörf af ótta,
hún bað mig að hætta, já, hún grátbað mig
og reyndi svo að leggja á flótta.

En ég var sneggri og greip í hennar hár
og í það fast ég rykkti.
Dró hana til mín lipur og frár
náði ég henni og kyrkti.

Já, það er gott að vera laus við þetta leiðinda skass.
Hvað á ég nú að gera við þetta hlass?

Þá dyrabjallan hringdi og mér dauðbrá.
Hvað átti ég nú að gera?
Ég strunsaði út að glugganum og þá ég sá
að þetta mundi lögreglan vera.

Ég ákvað í flýti að fela mig
og fór ofan í frystikistu.
Þarna mundi löggan aldrei finna mig,
allavega ekki í fyrstu.

Þá allt í einu mundi ég þar sem ég lá,
að fjandans frystikistan var læst utanfrá.

Greifarnir